جشن های مصری

در دوران باستان، در طول سال جشن‌های زیادی با نام «هب» برگزار می‌شد تا از خدایان سپاسگزاری شود و به آنها لطف الهی شود. در جشن‌های مصر باستان، مصریان قربانی‌ها، نذورات و ستایش قدرت خدایان را تقدیم می‌کردند، اما هدف واقعی این جشن‌ها، دیدن خدایان با چشمان خود و حفظ این ساختار اعتقادی بود که جهان از طریق اراده خدایان اداره می‌شود، همانطور که کاهنان تفسیر و توسط فرعون اجرا می‌شد. جشن‌ها در مصر باستان صرفاً به عنوان تجلیات الهی در وجود انسان عمل می‌کردند و به همین ترتیب، الگویی از زندگی را برای مردم مصر ایجاد می‌کردند. مصریان زمان خود را متناسب با جشن‌های خود سازماندهی می‌کردند، زیرا تقویم مصری به ۱۲ ماه دقیقاً ۳۰ روزه تقسیم شده بود و کل سال به سه فصل تقسیم می‌شد، فصل اول آخت، فصل سیل، فصل دوم پرت، فصل رشد و فصل سوم شمو، فصل برداشت به علاوه آنها پنج روز اضافی برای جشن گرفتن یک خدای متفاوت در هر روز با جشن ویژه خود اضافه می‌کردند. جشنواره‌های مصر باستان شامل رژه یک خدا با قایق یا زمین در مسیری خاص مانند مسیری که در معبد کارناک یافت می‌شود، می‌شد.

در آغاز هر سال، آنها جشنواره‌ای برگزار می‌کردند و همچنین در پایان آن، بر فلسفه طبیعت ابدی و چرخه‌ای زندگی تأکید می‌کردند. مصر در طول سال جشنواره‌های بی‌شماری داشت، مانند:

جشن‌های تولد خدا (اپاگومنه): 

این جشنواره، روزهای اضافه شده در پایان سال را جشن می‌گرفت. آن پنج روز، تقویم را به ۳۶۵ روز رساند و در هر روز، یک خدای خاص جشن گرفته می‌شود. طبق اسطوره آفرینش، الهه آسمان، نوت، دختر رع، از برادرش گب، خدای زمین، باردار شد که او را خشمگین کرد و اعلام کرد که در هیچ روزی از سال زایمان نخواهد کرد. این باعث شد خدای دانش با خونسو بازی سنت را انجام دهد و پنج روز از نور ماه را که نوت در آن به دنیا آمد، برنده شود. روز اول تولد اوزیریس، پروردگار دوآت (جهان زیرین مصر)، روز دوم تولد هوروس، یک خدای بسیار برجسته با سر شاهین مرتبط با پادشاهی و آسمان بود. روز سوم جشن ست، خدایی مرتبط با هرج و مرج، جنگ و بیابان‌های مصر بود. روزهای چهارم و پنجم جشن الهه‌های ایسیس و نفتیس، دو خواهری بود که با آیین‌های تدفین محافظ مرتبط بودند و خدای اوزیریس را از مرگ بازگرداندند.

جشنواره اوپت

 در ماه دوم در آخت برگزار می‌شد، این جشنواره مهم‌ترین جشنواره در تاریخ مصر و طولانی‌ترین جشن در تقویم جشنواره‌های تبس است که ۱۱ تا ۱۵ یا حتی ۲۰ روز طول می‌کشید. در این جشنواره، پادشاه توسط خدای آمون در تبس دوباره جوان می‌شد. این جشنواره با سفر سه‌گانه تبس (آمون، موت و خونسو) از معبد کارناک به معبد اقصر آغاز می‌شد. در معبد اقصر، آمون-رع از کارناک با آمون از اقصر متحد می‌شد و هر ساله آفرینش مجدد کیهان را تضمین می‌کرد. فرعون نیز بخشی از این اتحاد بود و در احیای این قدرت الهی شرکت داشت.

روز سال نو مصریان (جشن وپت-رنپت):

این جشن، آغاز سال نو را جشن می‌گیرد، زمانی که ستاره سوتیس (سیریوس) از آسمان ناپدید می‌شود و سپس هنگام طلوع خورشید در افق شرقی ظاهر می‌شود. همچنین این جشن، مرگ و تولد دوباره اوزیریس و جوان شدن و تولد دوباره سرزمین و مردم را جشن می‌گرفت. این جشن به طغیان رودخانه نیل بستگی داشت.

جشنواره دره (جشنواره وادی):

جشن زیبای دره، بزرگداشت ارواح درگذشتگان یا همان جشنواره مردگان است که بین برداشت محصول از شمو و طغیان نیل در آخت برگزار می‌شد. این جشن، پیوند محکم بین زندگان و مردگان را گرامی می‌داشت و راهی برای آوردن گذشته به حال و با کمک پسرخوانده ابدی به آینده بود. این جشنواره به دلیل محبوبیتش در تاریخ مصر مشهور است، زیرا این مراسم با بردن مجسمه‌های آمون، موت و خونسو (سه‌گانه تبس) از معابدشان برای بازدید از معابد تدفین و گورستان در آن سوی رودخانه آغاز می‌شود، به علاوه تصاویری از مردگان حمل می‌شود تا ارواحشان به آنها بپیوندند و زندگان گل، غذا و نوشیدنی‌هایی مشابه روز مردگان در مکزیک برای مردگان خود می‌آورند.

جشنواره سد (جشنواره جوبیلی) Jubilee

این جشنواره بسیار تخصصی است زیرا هر سی سال از سلطنت پادشاه توسط او جشن گرفته می‌شود تا اطمینان حاصل شود که او کاملاً با اراده خدایان هماهنگ است. پادشاه همچنین موظف است در یک فضای محصور بدود تا ثابت کند که سالم است و تیرهای آتشین را به سمت چهار جهت اصلی به عنوان نمادی از قدرت خود بر سرزمین و توانایی‌اش در فتح سایر ملت‌ها و افزایش نفوذ، ثروت و قدرت مصر شلیک کند. این جشنواره‌ها مردم را به سمت الهی بودن سوق می‌دادند، حال را با گذشته پیوند می‌دادند و راه را برای آینده یا به سادگی زمان‌هایی که مردم می‌توانستند استراحت کنند و از خود لذت ببرند، هموار می‌کردند.