آب کر در یهودیت
مفهوم میکوه به عنوان یک غار تراشیده شده یا حوضچه تطهیر ساخته شده متصل به محل سکونت یا کار، بدون شک مفهومی متاخر است. در عهد عتیق، در رابطه با آیین‌ها و معبد یهودیان در اورشلیم، با شستشو، پاشیدن آب و غوطه‌ور شدن در آب، به تصفیه آب اشاره شده است، اما ما از مکان‌ها یا تأسیسات خاصی که مردم دائماً برای پاکسازی آیینی بدن خود به آنها مراجعه می‌کردند، چیزی نمی‌بینیم.
اصطلاح میکوه در کتاب مقدس عبری به معنای بسیار کلی برای اشاره به آب با وسعت نامشخص (ر.ک. پیدایش ۱:۱۰؛ خروج ۷:۱۹)، یا به طور خاص‌تر برای آب‌های جمع‌آوری شده از چشمه یا درون یک مخزن (لاویان ۱۱:۳۶) یا آب‌های تعیین شده برای یک مخزن بزرگ واقع در اورشلیم (اشعیا ۲۲:۱۱) استفاده شده است. هیچ یک از این مکان‌ها به هیچ وجه به عنوان مکانی که برای تصفیه آیینی استفاده شده باشد، ذکر نشده .است
به مکانی که غسل داده میشد میکووت[1] گفته میشد طبق گفته بسیاری از مراجع هلاخایی، ممنوعیت استفاده از آب پمپ شده برای میکووت، خاخامی است، نه کتاب مقدسی. دلیل چنین حکم خاخامی ممکن است فاصله گرفتن از عمل غوطه‌وری آیینی از فرهنگ حمام‌های عمومی باشد که در دوره هلنیستی در سراسر منطقه رواج داشت.
قوانین سنتی مربوط به ساخت میکوه (mikveh) بر اساس قوانینی است که در ادبیات کلاسیک خاخام‌ها مشخص شده است. قوانین متعدد کتاب مقدس نشان می‌دهد که فرد باید "بدن خود را در آب غسل دهد" تا از ناپاکی‌های آیینی پاک شود. نوع غسل در لاویان 11: 36 مشخص شده است، که بیان می‌کند "چشمه یا مخزن، محل جمع‌آوری (میکوه) آب" منبع پاکی است. میکوه باید در زمین ساخته شود یا به عنوان بخش اساسی یک ساختمان ساخته شود. بنابراین، ظروف قابل حمل، وان حمام، جکوزی یا جکوزی نمی‌توانند به عنوان میکوه عمل کنند
آب میکوه باید به طور طبیعی (بیده شماییم) جمع‌آوری شده باشد، نه توسط انسان. بنابراین، آب میکوه باید به طور طبیعی از منبع (باران یا چشمه) به میکوه جریان یابد.
این اساساً به این معنی است که باید توسط نیروی جاذبه تأمین شود و نمی‌توان آن را با دست حمل کرد. در نتیجه، آب لوله‌کشی نمی‌تواند به عنوان منبع اصلی آب برای میکوه استفاده شود، اگرچه می‌توان از آن برای بالا بردن آب تا سطح مورد نظر استفاده کرد، مشروط بر اینکه حداقل مقدار (40 دریا) آب مناسب از نظر آیینی ابتدا در میکوه باشد. در عمل، این بدان معناست که برای استخری مورد نظر حداقل حجم باید 80 دریا (تقریباً 1150 لیتر) باشد. همچنین عبور آب از هر ظرفی که بتواند آب را در خود نگه دارد یا قابلیت نجس شدن داشته باشد (هر چیزی از جنس فلز) ممنوع است. با این حال، لوله‌هایی که از دو انتها به هوا باز می‌شوند، تا زمانی که انحنای قابل توجهی نداشته باشند، اشکالی ندارند. آب یخ‌زده (برف، یخ و تگرگ) از این جهت استثنایی است که می‌توان از آن برای پر کردن میکوه، صرف نظر از نحوه حمل آن، استفاده کرد.
قوانین میکوه کمی با قوانین چشمه متفاوت است. آب میکوه باید ساکن باشد، در حالی که آب چشمه می‌تواند جاری باشد. بنابراین، رودخانه‌های جاری فقط زمانی می‌توانند برای غوطه‌وری استفاده شوند که بیشتر آب آنها از چشمه‌ها تأمین شود، نه از باران یا ذوب برف. از دریاها می‌توان استفاده کرد (حتی اگر امواج وجود داشته باشند).
بر اساس میکوهی با ابعاد 3 ذراع عمق، 1 ذراع عرض و 1 ذراع طول، حجم آب لازم 40 دریا (sah) آب تخمین زده شده.
اکثر یهودیان ارتدکس از حکم سختگیرانه Avrohom Yeshaya Karelitz استفاده می‌کنند که طبق آن یک دریا 14.3 لیتر است و بنابراین یک میکوه باید حداقل حدود 575 لیتر را در خود جای دهد.
مواردی که یهودیان امروزه معمولاً برای برآورده کردن الزامات تورات یا قانون خاخامی در میکوه غوطه‌ور می‌شوند، عبارتند از:
زنی که می‌خواهد از وضعیت نِده (قاعدگی) یا وضعیت مرتبط با زاوه (ترشحات غیرطبیعی مایعات بدن) پاک شود. به طور خاص، یک زن متاهل باید برای از سرگیری روابط زناشویی با همسرش پس از قاعدگی یا زایمان در میکوه غوطه‌ور شود. (معادل مردانه زاوه، که به عنوان زاو شناخته می‌شود، نمی‌تواند در میکوه تطهیر شود، بلکه باید در آب چشمه جاری غوطه‌ور شود.)
کسی که صرف نظر از جنسیت، به یهودیت گرویده است.
ظروف تازه خریداری شده که برای سرو و خوردن غذا استفاده می‌شوند، باید در آن غوطه‌ور شوند (Tevilat Kelim).
موارد دیگری که غوطه‌ور شدن در میکوه برای طهارت لازم است، اما از زمان تخریب معبد عموماً انجام نشده است (زیرا معمولاً حالت طهارت در خارج از معبد لازم نیست)، عبارتند از:
مردی که کری (خروج طبیعی منی، چه از فعالیت جنسی و چه از خروج شبانه) را تجربه کرده است. غرق شدن به دلیل کری طبق تورات برای اجازه خوردن تروما یا قربانی لازم است؛ عزرا مقرر کرد که فرد همچنین باید این کار را انجام دهد تا اجازه تلاوت کلمات تورات را داشته باشد. مورد دوم به عنوان تیویلات عزرا ("غوطه‌وری عزرا") شناخته می‌شود. در دوران مدرن، دیگر اجباری تلقی نمی‌شود، اما برخی آن را به عنوان یک رسم یا عمل پرهیزگاری انجام می‌دهند. کسی که با یک نِدا یا زاوا، یا لباس‌ها یا اشیاء آنها تماس داشته است.
بعد از تزارات
کوهنی که تقدیس می‌شود
کوهن گادول در روز یوم کیپور پنج بار به میکوا می‌رود؛
کوهنی که مراسم گاو قرمز را انجام داده است؛
کسی که با جسد یا قبری تماس داشته است، علاوه بر اینکه خاکستر مراسم گاو قرمز بر روی آنها پاشیده شده است؛
کسی که گوشت حیوانی را که به طور طبیعی مرده است خورده است.
کسی که مایل به بازدید از کوه معبد است (این هنوز توسط برخی از یهودیان مدرن انجام می‌شود که مقامات خاخامی آنها از نظر اقلیت برای اجازه چنین بازدیدهایی پیروی می‌کنند)
[1]. Mikvot
