رقص سماع

نماد جادویی Sema یک مفهوم باستانی است که همیشه در ذهن مصریان باستان وجود داشته است زیرا مفهوم اتحاد را نشان می دهد. این در سراسر سرزمین جادویی علیا و سفلی مصر به تصویر کشیده شده است. مصریان باستان نماد سما را در همه چیز می‌دیدند، مانند جفت ریه‌هایی که برای تنفس به نای وصل می‌شدند و اندام‌های تناسلی متفاوت هر دو جنس برای ایجاد زندگی در کنار هم قرار می‌گرفتند. نماد Sema در مصر باستان بر روی سینه مومیایی قرار داشت تا هنگام سفر در سراسر جهان اموات زندگی را تامین کند. حال این نماد را با رقص سماع صوفیه مقایسه کنید.

مکان هارمگدون

"مگیدو، شهر مهم فلسطین باستان، مشرف به دشت اسدرالون (دره جزریل). این شهر در حدود 18 مایلی (29 کیلومتری) جنوب شرقی حیفا در شمال فلسطین اشغالی قرار دارد. موقعیت استراتژیک مگیدو در تقاطع دو مسیر نظامی و تجاری به شهر اهمیتی بسیار فراتر از اندازه آن داده است.

 این گذرگاه رایج در مسیر تجاری بین مصر و بین النهرین را کنترل می کرد و همچنین در امتداد مسیر شمال غربی-جنوب شرقی قرار داشت که شهرهای فنیقی را به اورشلیم و دره رود اردن متصل می کرد. تصور می‌شود که کلمه آرماگدون از مگیدو گرفته شده است، زیرا پیشوند har در زبان عبری به معنای «تپه» است. از این رو، آرماگدون به معنای «تپه مجدو» است.

شیر و خورشید

بین النهرین

اینانا الهه عشق، جنگ و باروری باستانی بین النهرین است. 

برجسته ترین نمادهای او شامل شیر و ستاره هشت پر است.

اینانا در کنار برادر دوقلویش اوتو (که بعدها به نام شاماش شناخته شد)، مجری عدالت الهی است.

شاماش (به اکدی: šamaš[a])، همچنین با نام اوتو (به سومری: dutu  «خورشیدL) خدای خورشید باستانی بین النهرین بود.

نتیجه 

آنچه به شیر و خورشید مربوط است درواقع نماد اینانا و شمش است که در طول تاریخ به ما رسیده است و با تغییر مفهوم در اسلام 

در مصر باستان 

آجت یک نماد مصر باستان است که در نوشتن هیروگلیف به معنای نمایش افق و خورشید استفاده می شد. آجت نمایانگر پدیده طبیعی طلوع و غروب خورشید به اضافه مفاهیم خلقت و تولد دوباره است. نماد به معنای افق یا کوه نور است. دایره در وسط مرکز، خورشید را نشان می دهد و شکل های یافت شده در پایه کوه ها هستند. این نماد توسط خدای جهان اموات آکر محافظت می شود که به شکل دو شیر در هر طرف می آید که هر کدام نمایانگر افق های شرقی و غربی جهان اموات مصر و همچنین دیروز و امروز است.

در تصویری معروف از هفدهمین طلسم کتاب مردگان، دو شیر را نشان می‌دهد که پشت به هم نشسته‌اند، و بین پشت‌هایشان خورشید در حال طلوع از افق است نشان داده شده است. 

مرحوم در مقابل شیرهای افق. مقبره آنهرکائو، دیر المدینه سلسله بیستم ( سال ۱۱۸۹ تا ۱۰۷۸ ق. م)

آپکالو و بانددادو

من به مقاله جالبی برخوردم در دایره المعارف تاریخ باستان که به تفصیل آنچه را که آپکالوها در دست دارند بررسی می کرد. این به ما کمک می کند تا اهمیت آیینی این اشیاء را درک کنیم و ارتباط آنها را با مصنوعات مشابه در فرهنگ های دیگر پیدا کنیم. بسیاری از چهره‌های آپکالو شی‌ای را در دست چپ خود حمل می‌کنند که عموماً به عنوان "کیف دستی" توصیف شده است، اما در واقع یک سطل آیینی حاوی آب مقدس است (به نام اکدی banduddu). اپکالوها آب مقدس را با استفاده از مخروط کاج (که در زبان اکدی به آن mullilu می گویند) می پاشند که در دست راست خود نگه می دارند. این یک عمل تطهیر آیینی است که امروزه هنوز در بسیاری از ادیان وجود دارد.

یکی از معماهای بزرگ در هنر مقدس بین النهرین مربوط به تصویر چهره های بالدار انسان شکل به نام Apkallu است که در یک دست مولیلو (میوه درخت) و در دست دیگر بانددو - یک ظرف - در دست دارند. در سراسر سومر و بابل و نیمی از جهان دورتر در یوکاتان ظاهر می شود. شش هزار سال قبل از آن، بر روی ستون 43 در گوبکلی تپه، یکی از قدیمی‌ترین محوطه‌های سنگی ایستاده جهان، به صورت برجسته حک شده بود. اما دقیقا هدف از ساخت این ظرف چه بوده است؟ نگاهی به نمادگرایی میان فرهنگی در تصاویر جواب می دهد.

آپکالوها ها گروهی متشکل از هفت حکیم، فرستادگان و شخصیت های واسطه هستند که توسط یک خدای خالق برای آوردن هنرهای تمدنی به بشریت پس از یک سیل فاجعه بار (Sapt Rishis یعنی 7 Sages) به آنها سپرده شده است. داستان آنها تقریباً کلمه به کلمه در اسطوره های رقیق بسیاری از فرهنگ های باستانی تکرار می شود که تنها جنبه قابل تغییر نام آنهاست. تصویر اصلی آپکالو دو عقاب یا شاید سر شاهین است که در دو طرف درخت گلدار ایستاده اند و میوه آن را می چینند، و نحوه نگه داشتن ظرف نشان می دهد که میوه باید در ظرف مذکور قرار داده شود. گاه نقش خدای متعال اهورا مزدا در داخل صفحه بالدار بالای محور درخت به تصویر کشیده می شود که به معنای نزدیک بودن به خداوند و در نتیجه حکمت است. این تصویر مشترک فرهنگی به عنوان درخت جهانی یا درخت دانش شناخته می شود و به عنوان نقطه کانونی و پایه تمام آموزه ها و سنت های اسرار است.

نماد باستانی Ouroboros (یا Uroboros

نماد باستانی Ouroboros (یا Uroboros) مار یا اژدهایی را نشان می دهد که دم خود را می خورد. منشأ آن ابتدا و مهمتر از همه در مصر باستان یافت می شود (حدود قرن سیزدهم یا چهاردهم قبل از میلاد)، اما بعداً توسط سنت های جادویی یونانی (از جایی که اصطلاح οὐροβόρος نشأت می گیرد2) و جهان رومی3 گنجانده شد. با این حال، صحبت از ریشه های تاریخی آن نسبی است، زیرا این نماد همه جا حاضر را می توان در بسیاری از فرهنگ های مختلف در طول زمان یافت. با این حال، به شدت با استفاده از آن در گنوسیسیسم و ​​هرمسییسم، به ویژه در متون کیمیاگری مرتبط است.

اوروبورو، مانند بیشتر نمادهای متافیزیکی و باطنی، می‌تواند چندین لایه معنا داشته باشد و مجموعه‌ای از مفاهیم مرتبط را نشان دهد که حول موضوع مرکزی دایره‌ای، مکمل، خودکفایی و وحدت نهایی همه چیز می‌چرخند. معمولاً برای نماد پتانسیل تمایزناپذیر قبل از خلقت و همچنین مفهوم تداوم با اشاره به اینکه پایان آغاز است استفاده می شود.

این نماد مفاهیم درونی و متعالی است. در مورد اولی، بازآفرینی ابدی مار خودخور نشان دهنده دایره بودن هستی، همزیستی همیشگی خلقت و نابودی است که دگرگونی می آورد و جهان جریان و تغییر بی پایان ما را تشکیل می دهد. به این ترتیب، مفاهیم وجود نامحدود (نگاه کنید به نماد ریاضی بی نهایت) و عود ابدی (بازگشت ابدی) را برمی انگیزد، که تصویر مناسبی از چرخه های زندگی است، اما همچنین از یک جاودانگی ماندگار مبتنی بر ظهور دوباره زندگی در این صفحه وجود (شبیه به ققنوس). در این جنبه از نوسازی چرخه ای، می تواند نشان دهنده چرخه تولد دوباره باشد، با پوست کندن مشخصه مار که نماد انتقال روح است.

با توجه به جنبه ماورایی خود، دایره وحدت زیربنایی همه خلقت، از جمله جنبه های مادی و معنوی آن را تداعی می کند، که فراتر از هر دوگانگی درک شده است. این حاکی از یک منبع مشترک برای همه آن است که همه چیز به آن باز می گردد.

در آموزه‌های باطنی و متافیزیکی، مارها و اژدها با آب‌ها و به‌ویژه اقیانوس کیهانی یا آب‌های خلقت مرتبط هستند. این موضوع تکراری در بیشتر فرهنگ‌ها، از جمله فرهنگ‌های بین‌النهرین باستان، هند ودایی5 و یونان رایج است. الگوی رایج، الگوی یک خدا یا قهرمان «متمدن» است (خدای آسمان، همانطور که میرچا الیاده نشان داده است7) که هرج و مرج (پتانسیل) تمایز نیافته را به شکل خزنده غلبه می کند و می کشد، بنابراین نظم، تمایز و بنابراین، هر چیزی را که هست (واقعیت) به وجود می آورد. این خزنده گاهی با آبها همراه است و گاهی با کسی که اثر حلال بالقوه آنها را کنترل می کند. به نظر می‌رسد نمادگرایی اخیر از این واقعیت ناشی می‌شود که مار می‌تواند آزادانه در آب حرکت کند در حالی که شکل‌هایی را روی سطح آن می‌کشد، بنابراین تمایز و اشکال خاصی را در همگنی غالب اقیانوس ایجاد می‌کند.

نماد نور و تاریکی عملکرد مشابهی را انجام می دهد. به عنوان مثال، در کتاب مصری مردگان، خدای خورشید خود زاییده آتوم گفته می شود که با ظاهر شدن یک مار از آب های آشوب بالا رفته است، حیوان هر روز صبح خود را تجدید می کند. مردگان به نوبه خود به تصویر کشیده می شوند که می خواهند به شکل مار (ساتو، "پسر زمین") تبدیل شوند که تجسم آتوم است. به همین دلیل است که بسیاری از خدایان مار نیز با خورشید مرتبط هستند یا به عنوان خدایان نور توصیف می شوند، همانطور که به زودی خواهیم دید.

در دین مصر، خدایان مارپیچ معمولاً با بی‌نظمی بی‌شکل پیش از آفرینش همراه بودند، که جهان در طول تجدید دوره‌ای خود به آن بازمی‌گردد.10 به همین دلیل، می‌توان ارتباط اوروبوروس را با آشوب اولیه یا به عنوان اصل تمایز که ما را در برابر آن محافظت می‌کند، فرض کرد. تولد دوباره اوزیریس به‌عنوان Ra را می‌توان به‌عنوان بازگشتی پانانتئیستی به یگانه، شناسایی با منبع همه آن تفسیر کرد.

اوروبورو همچنین نماد کلیت زمان، همگرایی آغاز و پایان با بازگشت به مبدأ و سرنوشت نهایی همه چیز بود. این، همانطور که در اینجا بحث شد، برای نظام‌های فکری مبتنی بر مونیسم پانانتئیستی، که تمایل دارند تمام خلقت را با بدن (جنبه پرانرژی) خدا یکی کنند، رایج است.

یکی از قدیمی‌ترین و معروف‌ترین تصویرهای اوروبورو در متن کیمیاگری «کریزوپوئا کلئوپاترا کیمیاگر» (احتمالاً قرن سوم میلادی) یافت شد.

در آن، مار کتیبه ای را محصور می کند: "همه چیز یکی است" (ἓν τὸ πᾶν) که بیانگر روشنی از ایمانی است که نماد آن است (مونیسم مطلق در قالب پانتهئیسم / پانتهئیسم).

جدای از این بیان صریح، بارزترین ویژگی آن تقسیم اوروبوروها به دو نیمه سفید و سیاه است که نمادی از دکترین کیمیاگری اتحاد مخالفان و غلبه بر دوگانگی در وحدتی بالاتر و فراتر از هر دو قطب هر دوگانگی درک شده است (مانند نمادگرایی تائوئیستی تایجی که شامل یین و یانگ است).

ایده‌هایی درباره اوروبوروها به دنیای ادبی راه یافتند، مثلاً در آرتمیدوروس و آکروبیوس. اولی، در کتاب رویای خود، اظهار می دارد که «اژدها همچنین به زمان دلالت دارد، زیرا طولانی و بی تاب است.» دومی اعلام می کند که خدای رومی دو سر، یانوس، جهان است:

«یعنی بهشت، و نام او ژانوس از eundo [با رفتن] آمده است، زیرا جهان همیشه به شکل کره‌ای خود به سمت خود می‌چرخد... بنابراین فنیقی‌ها آن را در معابد خود به صورت اژدهایی که در دایره‌ای حلقه شده و دمش را می‌بلعد، نشان داده‌اند تا نشان دهند که جهان از خود تغذیه می‌کند و به خود باز می‌گردد.»

همچنین واضح است که خورشیدی است که به نام مرکوریوس [هرمس] بر اساس کادوسیوسی که مصریان در شکل دو مار نر و ماده در هم آمیخته به خدا تقدیم کرده اند، مفتخر است. اندام های فوقانی آنها به دور هم خم می شوند و در آغوش گرفتن یکدیگر دایره ای را تشکیل می دهند، در حالی که دم ها پس از تشکیل گره در انتهای کادوسیوس به هم می رسند و بال هایی دارند که از این نقطه شروع می شوند.

در عرفان، مار نیش زدن دم خود در یک دایره بسته نشان دهنده ابدیت و روح جهانی است که در آن زندگی می کند.

اوروبوروس  به عنوان اژدهایی که به دوازده قسمت تقسیم شده است توصیف شد که به یک چرخه کامل (مثلاً زودیاک) اشاره دارد و کل زمان را نشان می دهد. این تصور، به نوبه خود، به نظر می رسد با آموزه ای که در باسیلیدس از 365 بهشت ​​یافت می شود، مرتبط باشد. اژدهایی که در Pistis Sophia ذکر شده است، به نوبه خود، به عنوان احاطه کننده جهان با دم در دهان توصیف شده است، با این تصویر شبیه به مار دم کوبنده ذکر شده در متن عرفانی معروف به اعمال توماس رسول است.

این ارتباط بین آب های آفرینش و پیکره های مارپیچ در دین بین النهرین نیز به وضوح دیده می شود. به خصوص در شکل اوگاریتی یام، خدای دریا